1 października 2025 r. minęła 15. rocznica śmierci Wandy Szolginiowej (1926-2010), starszego kustosza dyplomowanego, kierownika Zakładu Dokumentacji Księgoznawczej w Bibliotece Narodowej.
Urodziła się 8 kwietnia 1926 r. w Warszawie w rodzinie urzędniczej Stanisława i Zofii Izertów. Ojciec zmarł nagle w 1927 r., pozostawiając żonę z dwojgiem małych dzieci (Lech i Wanda). W 1938 r. Wanda ukończyła w Warszawie Szkołę Powszechną. Edukację kontynuowała w Gimnazjum i Liceum im. Klementyny z Tańskich Hoffmanowej, po wybuchu wojny na tajnych kompletach. Maturę zdała w czerwcu 1944 r.
W czasie okupacji wstąpiła do konspiracyjnego harcerstwa, na przełomie lat 1943/1944 przeszła ogólnowojskowy kurs i po przysiędze stała się żołnierzem Armii Krajowej (pseud. „Łucja”). Wysiedlona z Warszawy po Powstaniu Warszawskim, zamieszkała u rodziny w Zakopanem. W 1945 r. rozpoczęła studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, od 1946 r. kontynuowała je na Uniwersytecie Warszawskim. W 1951 r. uzyskała tytuł magistra filozofii w zakresie nauk historycznych na podstawie pracy pt. Początki czerwonych, napisanej pod kierunkiem prof. Stefana Kieniewicza.
W latach 1946-1951 była pracownikiem naukowym w Instytucie Historii Najnowszej przy Prezydium Rady Ministrów. W 1949 r. wyszła za mąż za architekta Witolda Szolginię. Od maja 1951 r., na podstawie nakazu pracy, rozpoczęła pracę w Bibliotece Narodowej, w Dziale Teorii Bibliografii. Od 1 marca 1955 r. została w nim kierownikiem Pracowni Dokumentacji, a po zmianach organizacyjnych, Zakładu Dokumentacji Księgoznawczej, którym kierowała przez 31 lat do przejścia na emeryturę w 1986 r. Pod jej kierownictwem w BN stworzono doskonały warsztat dla bibliotekoznawców i pracowników informacji naukowej, a w 1979 powierzono BN funkcję centralnej biblioteki informacji naukowej, nauki o książce, bibliotekoznawstwa i archiwistyki.
W 1968 r. po kursie dla bibliotekarzy dyplomowanych, zdała egzamin uprawniający do otrzymania stanowiska kustosza dyplomowanego.
Prowadziła wykłady o bibliografiach narodowych i zbiorach bibliologicznych dla bibliotekarzy i pracowników informacji naukowej oraz na kursach bibliograficznych z zakresu teorii i metodyki bibliografii. W serii Prace Instytutu Bibliograficznego opublikowała Bułgaria w piśmiennictwie polskim 1944-1963 (nr 5) oraz Bibliografia Ziem Zachodnich i Północnych. Piśmiennictwo Polskie dotyczące tych ziem za rok 1967 (nr 15). Publikowała w „Roczniku Biblioteki Narodowej” i „Przeglądzie Bibliotecznym” oraz opracowaniach zbiorowych z zakresu bibliografii, m.in.: Wydawnictwa Instytutu Bibliograficznego, w: Metodyka bibliograficzna; Bibliografia prac Heleny Hleb-Koszańskiej, w: Z problemów bibliografii).
Uhonorowana w 1974 r. odznaką Zasłużony Działacz Kultury oraz w 1976 Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Po odejściu z Biblioteki Narodowej zaangażowała się w realizację zamierzeń swojego męża, lwowianina z urodzenia, doc. dr. hab. inżyniera, architekta Witolda Szolgini, autora wielu prac naukowych, artykułów, pogadanek radiowych z zakresu planowania przestrzennego, urbanistyki i architektury, a także szczególnie w pielęgnowanie lwowskich tradycji i wartości. Kochała góry. Należeli z mężem do Klubu Turystów Górskich oraz PTTK i wędrowali nie tylko po Tatrach.
Zmarła 1 października 2010 r. Pochowana została na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (brama IV, kwatera 237, rząd 3 grób 19).
M.B.
Zob. też:
Kęsicka Hanna: Wanda Szolginiowa (1926-2010). W: Organizatorzy, bibliografowie, dydaktycy. Warszawa : Wydaw. SBP, 2015, s. 185-190. (Bibliotekarze Polscy we Wspomnieniach Współczesnych ; t.14)